Drempelvrees

Sinds kort schrijf ik stukjes. Natuurlijk deed ik dat al op dit blog, maar nu doe ik dat ook voor ons lokale buurtkrantje en voor een website vol mooie en tegelijkertijd serieuze initiatieven, beide in de vorm van vrijwilligerswerk. Hartstikke leuk om te doen, maar ik merk dat ik toch ook een beetje last heb van drempelvrees. Daar waar het schrijven van een stukje hier op mijn blog voelt als water dat simpel uit een kraan stroomt, gaat het schrijven van deze andere stukjes een stuk stroperiger. Die gekke drempelvrees staat in de weg. Een vrees die overigens alleen maar in mijn hoofd bestaat. Nu ik al een tijdje thuis zit en  geen betaald werk doe voelt het soms alsof ik alleen maar moeder ben. Nu is dat natuurlijk een rol die ik prachtig vindt, maar soms merk ik dat het mij ook onzeker maakt. Dan vergeet ik even dat wat ik nog meer ben en wat ik allemaal heus wel kan. Dan bel ik de gene die ik ga interviewen met bibberende handjes op. Om gelukkig na 1 minuut praten mijzelf weer terug te vinden  en de drempelvrees kan laten gaan. Dan voel ik weer dat ik naast mamma inderdaad ook die studies hebben gedaan, gewerkt heb, vaker geschreven heb en dat ik heus wel een enigszins intelligent verhaal kan neerzetten. En dat geeft energie, kracht misschien wel zelfs. bovenal maakt het mij blij, op zo’n moment voel ik dat ik op de goede weg ben, werk aan de dromen die ik heb, dromen waar het creatieve steeds meer een plek krijgt. Tja drempelvrees, eigenlijk is het wel een mooi iets, het helpt me bij het voelen van dat wat ik voor nu en in de toekomst allemaal wil.