De magie van het niet weten

Soms is het grotere geheel niet te bevatten en is een klein detail mooier of verschrikkelijker en werkelijker in elk geval. Vaak zijn we opzoek naar antwoorden op grote vragen en vergeten we ons te laten verwonderen door juist die ongrijpbaarheid van de dingen om ons heen. We willen alles benoemen, omvatten in theorieën zodat het  is verklaard.  Maar waar blijft dan de magie? De magie van een gevonden knoop in het gras, van een donker holletje aan de voet van een boom, van de ontelbare sterren boven ons hoofd of van een wapperend lintje aan een hek. Neem bijvoorbeeld de sterren. Ik heb meerdere malen boeken gekocht die van alles uitleggen over het ontstaan van sterren, van het heelal en vind het oprecht interessant om af en toe na te denken over hoe dat nou is gegaan met die oerknal. Maar elke keer weer dwaalt mijn hoofd toch weer af naar het beeld dat ik als kind verzon om de sterren te verklaren. Ik stelde mij dan voor dat al die sterren (en ook de aarde en de maan) eigenlijk piepkleine moleculen zijn. Moleculen die samen een reus vormen. Het melkwegstelsel vormt dan zijn neus met de aarde op het uiterste puntje. De magie van het niet weten, (noem het desgewenst kinderlijk of een vlucht) daar kan ik soms zo intens blij mee zijn!